من طرف عصفورة الجنة الثلاثاء سبتمبر 23, 2008 12:00 pm
وانت طيب يا ضياء وعيد سعيد علينا وعليك وعلى كل الامة الاسلامية
بالنسبة بقى لسؤالك فانا فى الاول كنت هقول الحب من طرف واحد ,لان الموت مكتوب علينا كلنا والزمن بيخفف وبيداوى
واكيد ان حد ينجرح من حد بيحبه شىء صعب بس برده صدقنى الزمن بينسى وبيداوى
ام ان الدنيا تبعدك عن الناس الى بتحبهم ففعلا تلاقى الحياه بتلهى وبتبعدك عن الناس الى بتحبهم من غير ما تحس بس عشان هى بتسحبك لده شوية بشوية التاثير مش بيكون جامد اوى
الجملة دى بتفكرنى باصحاب المدرسة قليل اوى اننا نشوف بعض لان كل واحد ليه مشاغله وحتى ان شاء لما اتخرج هلاقى برده وانا اصحابى فى الكلية هنبقى برده قليل ان نشوف بعض لان كل واحد فعلا بيتلهى فى مشاغله بس ده شىء فى ايدينا يعنى احنا ممكن نتحكم فيه
المهم بس رجعت وقولت ان الحب من طرف واحد فعلا شىء صعب بس اكيد برده الزمن بينسى وبيداوى زى ما الانسان ينجرح من حد بيحبه
فالاصعب ان الانسان يعيش وحيد ,انت تعرف ليه ؟
وانا بقولك كدا جيه فى دماخى ان الانسان ده ممكن بعد كدا يتعود على الوحدة وخلاص مش بتكون فارقة معاها ,بس بالعكس دايما الانسان الوحيد حزين
وتلاقى كمان ان الوحدة هنا بتكون صفة مستمرة مش افعال بتنتهى وبتخلص بمرور وقت
وبعدين فى الحزن الواحد بحتاج حد يحتوى حزنه ويخفف عنه بان يشيل معاه حمل احزانه
وفى الفرح بيحتاج حد يشركه فرحه
فعشان كدا اصعب شىء الوحدة واكيد لو فكرنا اكتر هنلاقى حجات صعبة كتير
يارب مش يكتب على حد ابدا انه يعيش وحيد او حزين
أسفة انى طولت بس انا حبيت أفكر معاكوا بصوت عالى
وميرسى على التوبيك يا ضياء